Tropendermato

Dermatologie van de Surinaamse huid is een vak apart. Al zet ik patiënten naast het raam in het zonlicht en tuur ik lang, dan twijfel ik nog of ik roodheid zie. Donkerverkleuring kan een restafwijking na vanalles zijn. En horen die zwarte randen nu bij de aandoening of heeft de patiënt er zelf een kruidenmengsel van de medicijnman op gesmeerd?

De anamnese levert meestal niet veel meer op dan dat de patiënt bang is allergisch te zijn voor garnalen, wat vrijwel nooit voorkomt, maar is soms wel een handig hulpmiddel. Zo hebben patiënten met lepra huidvlekken die “anansi” (doof, ongevoelig) zijn. Jagers of goudzoekers uit het bos komen met een leishmania wond die geen “hati” (pijn) doet. En mensen met aanhoudende “krassi” (jeuk) in een bol wondje hebben daar vaak uitkomende wormeieren in zitten. Die wormpjes snijdt of drukt de dermatoloog er dan spartelend uit. Maar de meest indrukwekkende huidaandoening die ik gezien heb is een SOA die in Nederland nauwelijks voorkomt: donovanosis. Dit beeld doet denken aan biefstuk tussen de benen. Onbehandeld vreet het zich door het bekken heen. Bij deze blog maar geen foto’s.